Literature

Δεδομένου ότι οι πολίτες έχουν ως σύνολο ένα σκοπό, είναι προφανές ότι η παιδεία πρέπει να είναι μία και η ίδια για όλους, η δε φροντίδα γι’ αυτήν πρέπει να ανήκει στο δημόσιο

Ακολουθώντας τα βήματα του Πλάτωνος, του δασκάλου του, ο Αριστοτέλης προτάσσει την παιδεία ως τον πλέον σημαντικό παράγοντα για την ομαλή εξέλιξη ενός πολιτεύματος

Στο σύγγραμμά του «Αθηναίων Πολιτεία» ο Αριστοτέλης, ύστερα από μια ιστορική αναδρομή, προβαίνει στη συστηματική παρουσίαση των κρατικών θεσμών της Αθήνας

Η φρόνηση είναι εκείνη που κατευθύνει και καθοδηγεί ακούραστα τις αρετές του χαρακτήρα, γι’ αυτό και είναι πρωταρχικής σημασίας για την ηθική του Αριστοτέλη

Ο σταγειρίτης φιλόσοφος υποστηρίζει στα «Ηθικά Νικομάχεια» ότι η ευδαιμονία του ανθρώπου δεν είναι μια κατάσταση, αλλά μια ενέργεια της ψυχής του σύμφωνη με την τέλεια αρετή

Κατά την αντίληψη του Αριστοτέλη, η καρδιά είναι πηγή φυσικής θερμότητας, χωρίς την οποία δε θα υπήρχε ζωή, ο δε καλούμενος θάνατος είναι η απώλεια της θερμότητας αυτής

Στα τρία βιβλία της πραγματείας «Περί ψυχής», που θεωρείται ένα είδος εισαγωγής στις φυσιογνωστικές εργασίες του Αριστοτέλη, δεσπόζουσα ιδέα είναι η σχέση σώματος και ψυχής

Κατά τον Αριστοτέλη, το «πρώτον κινούν ακίνητον» είναι η βασική αρχή της ζωής και πηγή της αιώνιας κίνησης του σύμπαντος

Το αριστοτελικό σώμα κειμένων υπό τον τίτλο «Μετά τα Φυσικά» αποτελεί μια πολυεπίπεδη νοητική κατασκευή

Υπό την επίδραση που δέχεται από τον Εύδοξο τον Κνίδιο και τον Κάλλιππο τον Κυζικηνό, ο Αριστοτέλης επιχειρεί να αποδείξει ότι ο κόσμος είναι πεπερασμένος, σφαιρικός και αιώνιος

Ο Αριστοτέλης αναδεικνύεται ως ο μείζων φορέας της τελεολογικής σκέψης

Κατά τον Αριστοτέλη, πάντα οφείλουμε να εκκινούμε από αυτό που προσφέρεται ως βέβαιο από τις αισθήσεις, και από εκεί να οδεύουμε προς τα αντικείμενα της καθαρής σκέψης

Ο Αριστοτέλης στράφηκε κατά πάσαν πιθανότητα προς τη Λογική επιχειρώντας να διαμορφώσει μια μέθοδο επιστημονικής συζήτησης

Πιστεύεται ότι στο «Περί φιλοσοφίας» σύγγραμμά του ο Αριστοτέλης θέτει τα θεμέλια της φιλοσοφίας της θρησκείας στον κόσμο της Δύσης

Κύριο χαρακτηριστικό των αριστοτελικών συγγραμμάτων της πρώιμης περιόδου (όταν ο Αριστοτέλης ήταν ακόμα Ακαδημεικός) είναι η πνευματική συγγένεια με τους διαλόγους του Πλάτωνος

Σχεδόν δεκατρία χρόνια δίδαξε ο Αριστοτέλης στον Περίπατο, στη σχολή που έμελλε να εξελιχθεί σε ένα από τα πλέον σημαντικά κεφάλαια στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος

Οι σχέσεις του Αριστοτέλη και του Μεγαλέξανδρου δεν υπήρξαν πάντα ομαλές

Η καθοριστική για την ιστορική εξέλιξη και τον παγκόσμιο πολιτισμό συνάντηση των δύο μεγάλων προσωπικοτήτων, του φιλοσόφου Αριστοτέλη και του πρίγκιπα Μεγαλέξανδρου, έλαβε χώρα στην περιοχή της Μίεζας

Ο Αριστοτέλης συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη της ιστορίας του πνεύματος, αφού κατόρθωσε να συνδέσει τους παλαιότερους ίωνες φιλοσόφους με τους αλεξανδρινούς επιστήμονες

Σύμφωνα με μία εκδοχή, οι περίφημοι «λόγοι περί του αγαθού» δεν αποτελούν ένα και μοναδικό μάθημα του Πλάτωνος, και δη των τελευταίων του χρόνων, αλλά μάλλον μια σειρά από διαλογικά μαθήματα